از آغاز سال ۱۴۰۳، دادگاه‌های صلح در تمام استان‌های کشور راه‌اندازی شده‌اند و هدف اصلی آن‌ها کمک به حل و فصل مسالمت‌آمیز اختلافات میان طرفین دعوا است.
نخستین تفاوت اصلی دادگاه صلح با دیگر دادگاه‌ها در ساختار و هدف آن است. این دادگاه در واقع ترکیبی از دادگاه رسمی و شعبه‌های شورای حل اختلاف به‌شمار می‌رود. روند رسیدگی در دادگاه صلح به این صورت است که پرونده ابتدا به شورای حل اختلاف ارجاع می‌شود و در صورت عدم توافق بین طرفین، به قاضی دادگاه صلح واگذار می‌گردد تا رای نهایی را صادر کند.
تفاوت دوم این دادگاه با سایر دادگاه‌ها، رویکرد اولیه‌ی آن به سازش و حل مسالمت‌آمیز اختلافات است. در دادگاه صلح، پرونده‌ها ابتدا به شورای حل اختلاف سپرده می‌شوند تا در صورت رضایت طرفین، تلاش برای سازش صورت گیرد. چنانچه در این مدت، دو طرف به توافق برسند، گزارش شورای حل اختلاف به‌عنوان رای قطعی دادگاه ثبت می‌شود. اما در صورتی که یکی از طرفین نسبت به نتیجه اعتراض داشته باشد، قاضی دادگاه صلح رسیدگی را مجدداً آغاز کرده و حکم نهایی را صادر می‌کند.
از دیگر ویژگی‌های دادگاه صلح این است که زیر نظر دادگستری فعالیت می‌کند و هدف آن کاهش تنش و اختلاف بین طرفین است. اگر پرونده‌ای به صلح منتهی شود، این امر نشان‌دهنده‌ی یافتن یک راهکار مؤثر برای جبران خسارت و رفع مشکلات شاکی بدون نیاز به صدور حکم قضایی سختگیرانه است.
